Ludzie Lodu i Ognia

Podróż przez Krainy Burzy była wspaniałym doświadczeniem. Lyanna stwierdziła, że małżeństwo z Robertem Baratheonem nie byłoby aż takie złe, gdyby mogła codziennie jeździć po tej krainie. Deszczowe lasy, ciągnące się równiny, pola, na których powoli zaczynała kiełkować pszenica. To wszystko było wspaniałe, piękniejsze nawet niż skuta lodem Północ. Kolorowe i bajkowe. Bantis biegała z gracją niezmęczona całe dnie, jedynie może zirytowana Żółwiem, który cały czas ją spowalniał. Obładowany, jabłkowaty ogier z krzywym pyskiem, pozbawiony paru zębów, z grubym tyłkiem i krótkimi nogami, ogółem nieładny, był źródłem wiecznej złości Lyanny. Czym ona zasłużyła na to obrzydliwe stworzenie? Nawet nie mogła uciec. Ciotka tuż przed wyjazdem wymusiła na niej obietnicę, że wytrzyma aż do Summerhall w miarę spokojnie, a potem się wyszaleje. A Lyi aż się przykro robiło, widząc smutną minę ukochanej klaczki. – Spokojnie, słodyczko. Jeszcze tylko parę dni. Przywiążemy Żółwia w ruinach, a potem poga...

Ostatnia scena z piątego odcinka wyglądała pięknie. Cóż, w sumie jak cały ósmy sezon… Gdyby tak jeszcze fabuła miał trochę sensu… Śmierć jechała wśród popiołów na koniu – białym i splamionym krwią – brudna, ranna i zmęczona. I patrzyła z przerażeniem. Stosy ciał leżały przy ruinach. Środek drogi całkowicie wypalono. Nie ona to zrobiła. Nie ona zabrała te życia. Nigdy nie wzięłaby aż tylu. Chciała tylko jedno, może dwoje. Śmierć była sprawiedliwa. Z rzadka łaskawa bądź okrutna. Niemal zawsze sprawiedliwa. Ludzie byli inni. Monstrualni, wypaczeni, potworni. I chciwi. Stanowczo zbyt chciwi. Śmierć nie chciała mieć z tą rzezią nic wspólnego.

Krótki list Aryi, aby wyrazić własną frustrację po piątym odcinku. Bo chociaż samo w sobie to nie jest złe zakończenie, wyszło zupełnie z dupy (podobnie jak Arya w trzecim odcinku). Do Daenerys Pierwszej Tego Imienia, Wyzwolicielki z Okowów, Matki Smoków… Nie pamiętam dalej, wybacz, moja królowo. Moje gratulacje. W historii naszego królestwa, a nawet całych tych ziem nie pamiętano równie wielkiej rzezi. Jednego dnia zabiłaś więcej ludzi niż Nocny Król i Maegor Okrutny przez całe swoje panowanie. Och, rozumiem. Rozumiem, Wasza Miłość. Rozumiem, jak to jest kochać mordować. W końcu nie pierwszy raz widziałam śmierć. Ona jest moim nieodłącznym towarzyszem. Uwielbiam patrzeć na życie gasnące w oczach wrogów. Krew, tryskającą z licznych otworów na ciele. Lubię dziurawić ludzi. Widok tej całej czerwieni daje mi satysfakcję. Jest taka piękna. Piękniejsza, niż ktokolwiek z nich za życia. Błaganie o litość pozostawiam bez odpowiedzi. Ale wspaniale jest widzieć upodlenie się człowi...

Robb Stark i Tywin Lannister zostają wysłani przez Starych Bogów, zniesmaczonych idiotyzmem strategii w Bitwie o Winterfell i ratują sytuację. Trochę parodia, a trochę wyraz własnego żalu do twórców. Sansa patrzyła na tych wszystkich ludzi, którzy przeżyli w życiu niejedną bitwę i prawie płakała. Czy oni nie mieli żadnego planu? Nawet zalążka? Sama nie znała się na taktyce, nigdy nie interesowało ją to, jednak i tak wiedziała, że to nie powinno tak wyglądać. Uklękła przed Drzewem Sercem i pogrążyła się w bezgłośnej modlitwie. Gdy przyszedł czas na zebranie, na którym ponownie mieli nie ustalić nic sensownego, usłyszała wycie Ducha na korytarzu. Było jednak znacznie niższe i bardziej chrapliwe. A z dworu odpowiedział inny wilkor. I wtedy weszli. Dwóch mężczyzn, jeden o kasztanowych włosach i z rudą brodą, ubrany w skórę, z olbrzymią blizną na gardle i podziurawionym strojem. Przy jego boku kroczył ciemny wilk. Czasami coś mrugało i jakby ich głowy zamieniały się miejscami: mło...