Śmierć

-

Ostatnia scena z piątego odcinka wyglądała pięknie. Cóż, w sumie jak cały ósmy sezon… Gdyby tak jeszcze fabuła miał trochę sensu…


Śmierć jechała wśród popiołów na koniu – białym i splamionym krwią – brudna, ranna i zmęczona. I patrzyła z przerażeniem. Stosy ciał leżały przy ruinach. Środek drogi całkowicie wypalono.
Nie ona to zrobiła. Nie ona zabrała te życia. Nigdy nie wzięłaby aż tylu. Chciała tylko jedno, może dwoje.
Śmierć była sprawiedliwa. Z rzadka łaskawa bądź okrutna. Niemal zawsze sprawiedliwa.
Ludzie byli inni. Monstrualni, wypaczeni, potworni. I chciwi. Stanowczo zbyt chciwi.
Śmierć nie chciała mieć z tą rzezią nic wspólnego.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Śmierć, która dzieli; śmierć, która łączy

-
Wpatruje się tępo w pergamin. Ciemnogranatowe litery wypisane zdobnym, okrągłym pismem zadają więcej bólu niż jakikolwiek miecz. Czuje, jak przeszywają ją niczym tysiąc strzał, cierpienie unieruchamia całe ciało i jedyne, na co jest w stanie się zdobyć to krzyk. Z zewnątrz wygląda spokojnie. Ani jeden mięsień twarzy nie drgnął w trakcie czytania, fioletowe oczy nie zalśniły od łez. Jedynie dłonie zaciśnięte na liście zdradzają wściekłość, która niszczyła ją od środka, niczym smoczy oddech na Polu Ognia. – Wasza Miłość… – szepcze Jayne. To młoda dziewczyna, potrafi jednak dochować tajemnic, których w sypialni Visenyi ukrywa się wiele. W rudych włosach mimo wieku pojawiły się już pierwsze pasma siwizny, pamiątka po dorastaniu na wojnie. Królowa nie odpowiada. Wstaje. Jej nogi są sztywne, jednak podchodzi do paleniska i wrzuca bez wahania pergamin. Zbyt wiele razy go czytała, znała treść słowo w słowo, chociaż gdyby ktoś zapytał, nie potrafiłaby niczego powtórzyć. – Wyjdź – r
Czytaj więcej

Pozory mylą 9: Lyanna II

-
Podróż przez Krainy Burzy była wspaniałym doświadczeniem. Lyanna stwierdziła, że małżeństwo z Robertem Baratheonem nie byłoby aż takie złe, gdyby mogła codziennie jeździć po tej krainie. Deszczowe lasy, ciągnące się równiny, pola, na których powoli zaczynała kiełkować pszenica. To wszystko było wspaniałe, piękniejsze nawet niż skuta lodem Północ. Kolorowe i bajkowe. Bantis biegała z gracją niezmęczona całe dnie, jedynie może zirytowana Żółwiem, który cały czas ją spowalniał. Obładowany, jabłkowaty ogier z krzywym pyskiem, pozbawiony paru zębów, z grubym tyłkiem i krótkimi nogami, ogółem nieładny, był źródłem wiecznej złości Lyanny. Czym ona zasłużyła na to obrzydliwe stworzenie? Nawet nie mogła uciec. Ciotka tuż przed wyjazdem wymusiła na niej obietnicę, że wytrzyma aż do Summerhall w miarę spokojnie, a potem się wyszaleje. A Lyi aż się przykro robiło, widząc smutną minę ukochanej klaczki. – Spokojnie, słodyczko. Jeszcze tylko parę dni. Przywiążemy Żółwia w ruinach, a potem poga
Czytaj więcej

Pozory mylą 10: Staruszka I

-
Późno i krótko. Przykro mi. Miesiąc obsuwy to trochę wstyd, w dodatku niewiele ponad tysiąc słów. Przynajmniej macie wyjaśnienie, dlaczego wpierw Arthur zostawia Rhaegara w Summerhall, a potem Lyanna przybywa i go nie ma. Przyznaję – wcześniej pomyliłam kolejność w dokumencie z planem. Ale wyszło na dobre, bo trochę zmodyfikowałam całość. Po raz pierwszy zjawił się przed laty jeszcze jako dziecko. Wysoki, przystojny, chociaż nieco przygarbiony i chuderlawy chłopak przypominał swego dziadka. Jednak to podobieństwo do kogoś innego uderzyło ją w brzuch niczym solidne kopnięcie. Upadła na kolana, nie mogąc wycharczeć ani słowa, oczy piekły od powstrzymywanych łez. Te fioletowe oczy… błyszczące w dziwny, nieco maniakalny sposób. Szeroko otwarte i otoczone gęstym wianuszkiem kobiecych rzęs. Te delikatne rysy godne smaje Dziewicy i spojrzenie, które zamiast spoglądać na dno duszy człowieka, omijało go bez zainteresowania, a skupiało się na celu odległym i niegoścignionym. P
Czytaj więcej